Świetne opowiadania Katarzyny Grocholi. Nieco smutne, czasem przytłaczające, ale przepiękne, takie uszlachetniające. Po ich przeczytaniu człowiek chcę być lepszy.
Głowni bohaterowie poszczególnych opowiadań są powiązani ze sobą i tworzą coś na kształt sieci powiązań, mniej lub bardziej ścisłych. Czytając je to wzrasta, to maleje wiara w dobroć ludzi. Jak to w życiu. Tytułowe opowiadanie "Zjadacz czerni 8" jest naprawdę smutne. I to 8 jest totalnie niezrozumiałe bez przeczytania tego opowiadania. Nie zdradzę, co znaczy, przeczytajcie sami. Mimo, że niektóre opowiadania opowiadają o trudnych ludzkich losach i bywają nieco przygnebiające, to naprawdę warto je przeczytać. Ale lepiej nie czytać ich, gdy samemu się jest smutnym, lepiej poczekać, aż nam się nastrój poprawi.
